kunnr

a.

1) known (þér munu kunnar leiðir);

kunnr at e-u, known for something (þú ert kunnr at drengskap);

2) familiar;

þeir vóru mjök kunnir áðr, intimate friends.

* * *

adj., older kuðr, which form is freq. in poets, Hm. 56, and in old MSS.; dat. fem. sing. kuðri (notae) rhymed with Súðvík (Southwark), Ó. H. (in a verse), as in the compds ú-kuðr etc.; [Goth. kunþs; A. S. cuð, whence Engl. un-couth, prop. = strange; Germ. kund]:—known; vil ek göra þér kunnt, hvat vera skal um þínn hag, 655 ix. A. 2; var mér kunnara um Bárð. Eg. 39; þér munu kunnar leiðir, Fms. i. 71; jókk því es mér varð síðan kunnara, Íb. (pref.); jafn-kunnr; Björn var frægr maðr ok mörgum kuðr (kunnr, Ó. H. 53, l. c.) at sýn ok at máli, Hkr. ii. 78: familiar, grannar þínir ok kunnir menn, neighbours and friends, Hom. 151; vinir hans ok kunnir menn, Sks. 109; þeir vóru mjök kunnir áðr, intimate friends, Ld. 166.

2. with prep.; kunnr at e-u, known, convicted of; verðr hann at því kunnr eða sannr, N. G. L. i. 16, Gþl. 17: in a good sense, en þú, Einarr, ert k. at drengskap, Fms. vi. 21; emk kuðr at slíku, Fms. vi. (in a verse); kuðr at máli = málkunnugr, ‘speech friend,’ on speaking terms, Hm. 56: nafn-kunnr, famous; ú-kunnr, unknown.